එක්දිනක් විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් පිරිසකට දේශනයක් පවත්වන්න දර්ශනවිද්‍යාව පිළිබඳ මහාචාර්යවරයෙක් පැමිනියා. දේශන ශාලාවට ඇතුලුවුනු මහාචාර්යවරයා කිසිවක් නොකියාම ඔහු ඉදිරියේ තිබුනු මේසය මත වුනු කෝප්පට අතට ගත්තා. ඉන්පසු එයට විශාල ප්‍රමාණයේ ගල්කැට කිහිපයක් දැමූ ඔහු "දැන් මේ කෝප්පෙ පිරිලද?"යැයි තම සිසුන්ගෙන් විමසා සිටියා. "ඔව්" හැමදෙනාම පිලිතුරු දුන්නා. ඉන්පසු මේසය මතවූ තරමක් කුඩා ගල්කැට කිහිපයක් ගෙන කෝප්පයට දැමූ ඔහු කෝප්පට මදක් සෙලෙව්වා. කලින් දැමූ විශාල ගල්කැට අතර වූ හිඩැස් අතරට කුඩා ගල් කැට පිරුණා. "දැන් මේ කෝප්පෙ පිරිලද?" ඔහු නැවත වරක් ප්‍රශ්න කලා. "ඔව්" සිසුන් නැවතත් පිලිතුරු දුන්නා.
ඉන්පසු මේසය මතවූ සිනිදු වැලි වලින් මහාචාර්යවරයා එම කෝප්පට පිරෙව්වා. සිනිදු වැලි, කෝප්පය තුල වූ ගල් අතර ඇති හිඩැස් තුලට කාවැදී මුලු කෝප්පයම පිරීගියා. "දැන් මේ කෝප්පෙ පිරිලද?" මහාචාර්යවරයා නැවතත් ප්‍රශ්න කලා. "ඔව්" සිසුන් නැවතත් පිලිතුරු දුන්නා.
"ජීවිතයත් මේ වගේ" මහාචාර්යවරයා තම දේශනය ඇරඹුවා "ලොකු ගල් කැට කියන්නේ අපිට වැදගත්ම වෙන දේවල්. අපේ පවුලෙ අය, ඔබගේ සහකරුවා හෝ සහකාරිය, සෞඛ්‍ය වගේ දේවල්. හැමදේම නැතිවුනත් ඔබට ඉතිරිවෙන දේවල්. මේ දේවල් වලින් විතරක් වුනත් ඔබේ ජීවිතය පිරිල තියේවි. කුඩා ප්‍රමාණයේ ගල් කැට කියන්නෙ ඔබේ රැකියාව, නිවස, වාහනය වගේ දේවල්. වැලි කියන්නෙ අනිත් හැමදේම. පොඩි පොඩි දේවල් ඔක්කොම."
"ඔබ මුලින් කෝප්පය වැලි වලින් පිරෙව්වොත් ලොකුගල් කැට වලටවත්, පොඩි ගල්කැටවලටවත් කෝප්පේ ඉඩ නැතිවෙනවා. ජීවිතයත් ඒ වගේ. ඔබ කුඩා දේවල් කෙරෙහි ඔබේ කාලය, ශ්‍රමය වැය කලොත් ඔබට ගොඩක් වටින අනිත් දේවල් ඔබට අහිමි වෙලා යනවා. ඔබේ ජීවිතයට ඇත්තටම සතුට ගේන දේවල් අහිමි වෙනවා. ඔබේ පවුලෙ අයත් එක්ක කතාබහ කරන්න, පෙම්වතා හෝ පෙම්වතිය සමඟ කාලය ගතකරන්න. ඔබට හැමවිටම අනෙක් වැඩ සඳහාත් කාලට තිබෙනවා."
"මුලින්ම විශාල ගල් කැට ගැන අවධානය යොමුකරන්න. ඔබට වැදගත්ම දේවල් තෝරගන්න. අනිත් දේවල් වැලි විදිහටම සලකන්න."
